در گلستان خیال

                             مرغک خسته دل

                                                    بال و پر میزد دوش

                                                                                      به امیدی باطل

او بدنبال گلی بود که شاید یکدم

                                          رنگ و روئی - بوئی

                                                                    از تو در خاطر او زنده کند

او بدنبال گلی بود که شاید آن گل

                   چون تو از عطر بهشتی سرشار

                                                   و به رنگ دل عاشق باشد

                                                                                       یاد تو تازه کند

او بدنبال گل عاطفه بود

                          نه بدنبال علفهای هوس

                                            تشنه عشق خدائی تو بود

                                                                  نه بدنبال هوسهای عبث

لیکن افسوس که در باغ خیال

                                   گل همرنگ تو نایاب شده

                                                          عشقها هم همه ناباب شده

گر گلی یافت شود

                      نتوان گل خواندش

                                  چون گل مزبله است

                                     ریشه اش در لجن عشق سیاه

                                                       از هوس غرقه به مرداب شده

1380/10/2