من رقیه ، دختری بابایی ام

کودکم، نازم، ولی زهرایی ام

عمه گفته رفته بابایم سفر

شد سفر طولانی و شیدایی ام

نوگل باغ رسول و سخره ی بازار شام؟

نا مسلمانان! مگر ترسایی ام

برده دشمن گوشوار و هرچه بود

نیست غیر از پیرهن دارایی ام

قد خمید و رخ چو نیلوفر شده

رفت با بابا همه زیبایی ام

وقت خواب است و پدر دور از من است

گشته دشنام عدو لالایی ام